ABC

Het is weer even geleden en jullie dachten misschien dat ik ergens achter een rots was blijven hangen, maar zie hier het relaas van Nepal. Het is een beetje flauw om over de trektocht te schrijven of bloggen omdat het iets is wat je zelf moet beleven maar toch een poging. In de 12 dagen die we op tocht waren zijn alle gevoelens die er bestaan, gepasseerd. Er was in de eerste plaats opwinding, nieuwsgierigheid en volle verwachting over wat de pergen in petto zouden hebben. De eerste dag gingen we dan ook volle moed de zon en steile klim tegemoet. Tegen de middag was ik uiteraard al goed aan het vloeken op elke traptrede die aan het begin nog zorgvuldig in de berg zijn gelegd. Na 2 dagen was Kim te ziek om verder te gaan, dus lasten we een rustdag in en waren we toch een beetje bang of we die top uberhaupt zouden halen. Er kwam bloed aan te pas (tijdens een plotse kotsaanval haalde kim, onbewust, haar duim open en trof ik haar bij een checkup met een volledig bebloed gezicht aan terwijl zij van niets wist, super eng), zweet (opnieuw steile berg) en tranen (eentje toch, bij de finish). Er waren leuke bospadjes tegen bergflanken, mooie riviertjes en stroompjes in de jungle, bruggetjes, coole vogels (arenden), yaks, yak-kaas(!!), prachtige uitzichten over valleien en bergflanken bedekt met bloeiende magnolia en rhododendron, dikke sterenhemels die geen plekje lucht onbedekt laten, de melkweg en iets wat kim beweert een satteliet te zijn. Er was een panorama-sunrise om 5u sochtends, dragertjes die tot 80kg(!!) de bergen op en af sleepten, lange kaartnamiddagen met fatta (onze gids), andere gidsen en dragertjes (ik ben best nog wel goed!), er was een geurtje door de afwezigheid van douchefaciliteiten. Er waren emo-snickers, een heerlijke hotspring (een warm bad midden in de natuur), er was verrassend lekker eten op 4000m hoogte en ergens lager ook iets wat nooit als eten zou mogen doorgegeven worden. Bovenal was er ook koude, massas sneeuw, dagen in natte wolken zonder veel uitzicht, en rust. Em dan, dan was er verrukking toen we na een dikke sneeuwstorm de top haalden (of eigenlijk het begin van de top), het Annapurna Base Camp (4130m) aan de voet van de Annapurna (8091m, de tiende hogste berg ter wereld) en verder niets dan ontzag voor de bergen, ontzag en een gevoel van nietigheid tussen reuzen. De afdaling was vooral ongeloof over de enorme hoogte waar we onszelf opgesleept hebben (kan niet dat we dat allemaal hebben gedaan!) en medelijden met de trekkers die naar boven gaan. Medelijden en respect, respect voor iedereen die zichzelf naar boven klimt, respect vor onszelf, we hebben het gehaald! En nu moeten we rusten en niets doen, bottintjes aan de haak en heel de dag in een bootje, onder de zon, op een meer in Pokhara liggen, eten en lassi’s drinken.